televizyon


televizyon izlettirir,

gereksiz insanların

sonsuz makyajlarını.

sen baktıkça ona

kararmıştır her tarafın.

müzik dinlemektir aslında bu...

soyut şarkıların göz kapağı,

açık beynin kapalı gişesi,

sikilmiş götün sorulan hesabı,

sen izledikçe onu,

çeker seni,

kapatır derme çatma bir kare.

bütün hayatınla içindesin,oyna!

KALEM SESİ

kalem sesi de ne ki?
dinlemek gerekir,
dinlemek!
işte burda siner kalem sesi
göğsünün solunda
yapayalnızdır
ama bir o kadar da
can alıcı noktandır
hani düşünmek?
düşümek tek basına yobazdır
eğer birleşebilirse senin yalnızlığınla
kalemin sesi o zaman değer sana
nasıl anlarsın bunu?
düşünmek gerekir,
tozlu raflardaki yalnızlıklarını
ve çelimsiz sayfalara yazdıklarını
hep düşünmek gerekir,
hayata karşı ızdıraplarını
işte kalemin sesi onların sesi.

muziksiz oda

kapı aralığından içeri sızan
anlayıp söyleyemedigin, loş ışık altında...
birbirine bakan müziksiz oda gerginliği...
ve üst üste biriken kelime titizliği
yansitir butun bu sanal kisiligi.

karşına gelen samyeli aşkı,
sorar sana,
"söyle unuttun mu, gönlümüzden
kayıp giden ter tanelerini?"
müziksiz oda raksları hepsine şaittir şimdi...

geçmiş, hatırlanmak ister
zorlama gayelerle,
ve içeri sızan ümitler
işlenir bir bir yorulmuş dantellere

dinlediğin anonimsiz müzik
bütün çıplaklığıyla,
inmiştir aklının derin dehlizlerine
hatırlamak ve söylemek istersin,
müziksiz oda yorğunluğunda...
sevgimiz bitti mi şimdi?